Een wandeling door de school met de Wijze Wilg
Het project loopt bijna op z’n einde, morgen is de
kijkavond.
Ik besluit om een rondje door de school te lopen en
inspiratie op te doen voor mijn blogstukje. Zoals iedere ochtend wordt
de Indiaan in de hal weer even gefatsoeneerd. Het
blijkt voor veel kinderen toch erg interessant wat er onder dat bruine
rokje zit. De arme weerloze indiaan wordt dagelijks meerdere malen aan-
en uitgekleed maar houdt moedig stand.
Er trekt een meute woeste indianen naar binnen. Het
blijkt groep 6 te zijn, ze hebben voor de deur de laatste pijlen
afgeschoten en ook daar zijn de finalisten bekend voor het eindspel wat
morgen plaats gaat vinden. Uitgelaten willen de
kinderen de school weer inlopen maar daar steekt de juf een stokje
voor. ‘Groep 8 is vandaag begonnen met de citotoets jongens, hou er
rekening mee’, fluistert ze.
De kinderen sluipen vervolgens zo stil als
indianen de trap op.
’s Middags mogen de groepen
6, 7 en 8 een filmopname maken en kan groep 8 weer wat
ontspannen na de citostress!
Zo lopend door de school verbaas ik me überhaupt over
de mooie schilderingen en schilderijen die door ouders zijn gemaakt. De
creatieve uitspattingen beginnen in de klas ook toe te nemen en zo is
goed te zien dat het project echt op stoom
is gekomen. Ik kom op de gang een kleuter tegen die me met grote ogen
aankijkt en een enorme dromenvanger voor zich uit houdt. ‘Ze komt hem
even aan je laten zien’ verduidelijkt juf Inge. Ik vind hem natuurlijk
prachtig en huppelend keert ze trots weer terug
naar de klas. Prachtig hoe kinderen trots kunnen zijn op hun eigen
creaties.
Juf Pauline staat (op haar vrije dag) de inkopen
voor morgen uit te laden en de webreporters zijn de hele dag weer in
touw voor een spetterend verslag. Ongelooflijk hoeveel mensen hun best
doen om een geweldig project neer te zetten. En
dan moeten de koningsspelen nog komen. Gelukkig hebben we geen 2 weken
meivakantie maar kunnen we komende week op school ook nog nagenieten en
afkicken van de totempalen en dromenvangers! ;)
Ugh Ugh, groet van,
De Wijze wilg